തുളസ്സിക്കതിര് ചൂടി തൂമന്ദഹാസവും
തൂമഞ്ഞിന് വെണ്മയെഴുന്നൊരു ചേലയും
ശ്രീകോവില് വാതില്ലക്കലെന്തേ നില്ക്കുന്നു
ശ്രീമാന് കണ്ണുകള് തുറക്കുന്നില്ലയോ
ഏകാകിയായി നില്ക്കുന്ന നിന്നില്
ഏകാഗ്രമായിരുന്നുവോ മാനസം
ശ്രീകോവില് വലംവെച്ചഞ്ജലീ
ബദ്ധയായ് നില്ക്കുന്ന നിന്നുടെ മനസ്സിലെന്ത്
പൊയ്പ്പോയ നാളിലെ പൂക്കളങ്ങളോ
വന്നെത്തും നാളിലെ മഴവില്ലോ
ദര്ശനം കഴിഞ്ഞു മടങ്ങുന്ന വേളയില്
ദംശനമേറ്റതുപോലൊരു പക്ഷി ചിലച്ചു
കളിയാക്കലല്ലിത് കളിവാക്കല്ലിത്
എന്തോ കാര്യമായ് ചൊല്ലിയതത്രേ
ഒരു നിമിഷം മാത്രമുയര്ന്ന നിന് കണ്കളില്
ഒരിത്തിരി വെട്ടം അരിച്ചിറങ്ങിയോ
ഒരു നിമിഷമെങ്കിലുമാ വെട്ടത്തു നിന്നു നീ
ഓടി മറഞ്ഞതെന്തേ...
വീണ്ടുമാ പക്ഷി ചിലച്ചതെന്തിനോ
വികൃതിപ്പയ്യന്റെ കൈയ്യില്നിന്നും
പാഞ്ഞൊരാ കല്ലതിന് ജീവനെടുത്തു
വെറുതേ കരയുവതെന്തേ നീ??
വേറൊരു പക്ഷി നാളെയും വരും
തൊഴുതുമടങ്ങുമ്പോള് ചിലയ്ക്കുവാനായ്...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
നന്നായിരിക്കുന്നു.
good one nannayittundu
iniyum othiri ezhuthuka
എബിച്ചായാ..
‘ഒരിക്കലും മരിക്കാത്ത ഭൂമി‘യില് തീര്ച്ചയായും ബാലാരിഷ്ടതകള് നിഴലിക്കുന്നുണ്ട്.
പക്ഷേ അവിടെ നിന്നും ‘ദംശന’ത്തിലെത്തുമ്പോള് താങ്കള് തീര്ച്ചയായും അഭിനന്ദനങ്ങള് അറിയിക്കുന്നു.
ഇനിയും എഴുതുക.
സ്നേഹപൂര്വ്വം
ജാഫ്.
എബിച്ചായോ.. തുടക്കം നന്നായിരിക്കുന്നു.. ഇനിയും എഴുതൂ, സമയമുള്ളപ്പോള് വായിക്കാം..
കൊള്ളാം എബിചേട്ടൊ..... നന്നായിരിക്കുന്നു...
ഇനിയും പ്രെതീക്ഷിക്കുന്നു.. ഒരു പാട്...
ഒത്തിരി സന്തോഷത്തോടെ
അലോ
Post a Comment